Γράφει ο ΣΑΚΗΣ ΓΚΙΝΑΣ
Ο Σάκης Γκίνας παρέχει μια νέα οπτική στο ζήτημα της Προσβασιμότητας. Η Προσβασιμότητα αφενός μεν είναι θέμα πολιτισμού και ανθρωπισμού, αφετέρου δε αναβαθμίζει τις υποδομές μιας πόλης με άμεσο θετικό αντίκτυπο στον τουρισμό και γενικότερα στην οικονομία.
Απογοητευτική είναι η θέση της Ελλάδας (και της Θεσσαλονίκης φυσικά) στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε υποδομές Προσβασιμότητας και Συμπερίληψης για άτομα με αναπηρία, γεγονός που υποβαθμίζει διεθνώς την χώρα μας και την πόλη μας έχοντας αρνητικό αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα.
Το νομοθετικό πλαίσιο στα χαρτιά εκσυγχρονίζεται στην πράξη, όμως, τα κενά παραμένουν τεράστια. Παρότι, οι συμπολίτες μας με κάποιου είδους αναπηρία υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο τα περισσότερα πεζοδρόμια, σχολεία, νοσοκομεία και δημόσια κτίρια δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ισότιμης Προσβασιμότητας και δεν είναι καθόλου φιλικά στα άτομα αυτά.
Η εξοργιστική – πολλές φορές – αυτή εικόνα θέτει ένα σωρό καίρια ζητήματα.
Πρώτον, τίθεται ουσιαστικό θέμα δημοκρατίας. Η ανεπαρκής, έως ανύπαρκτη σε αρκετές περιπτώσεις, προσβασιμότητα των ΑμεΑ αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως έχει επισημανθεί και από θεσμικούς φορείς.
Δεύτερον, τίθεται θέμα ανθρωπιάς και πολιτισμού. Η Συμπερίληψη όσων χρειάζονται βοήθεια, αποτελεί – εδώ και δεκαετίες – αυτονόητη υποχρέωση στον ανεπτυγμένο κόσμο, δείγμα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας του σύγχρονου ανθρώπου. Το θέμα είναι, πρωτίστως, ηθικό. Δείχνει τον πολιτισμό και την ανθρωπιά μίας Πολιτείας και μίας κοινωνίας.
Και δεν τίθεται θέμα οικονομικού κόστους σε καμία περίπτωση. Μάλιστα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Στην πραγματικότητα τα ποσά για την προσαρμογή στην Προσβασιμότητα είναι αμελητέα μπροστά στα οφέλη που μπορεί να εξασφαλίσει η χώρα μας – και η Θεσσαλονίκη ειδικότερα – από τον ανερχόμενο τουρισμό ατόμων με αναπηρία, αλλά και τον τουρισμό γενικότερα.
Η δημιουργία υποδομών Συμπερίληψης είναι στοιχείο πολιτισμού και ανάπτυξης. Δεν θα βοηθήσει μόνο αυτούς στους οποίους απευθύνεται, αλλά ολόκληρη την Ελλάδα. Το πολιτισμικό επίπεδο, άλλωστε, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το βιοτικό επίπεδο. Πολιτισμός και υψηλό βιοτικό επίπεδο, συνήθως, συνυπάρχουν. Σπάνια συναντάς το αντίθετο σε οποιαδήποτε πόλη, ή χώρα του κόσμου.
Εκτός από τον τουρισμό των ατόμων με αναπηρία και οι υπόλοιποι τουρίστες, που προέρχονται από τον ανεπτυγμένο κόσμο, δεν θα φύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις βλέποντας στις ελληνικές πόλεις κτίρια χωρίς ράμπες ή πεζοδρόμια και δημόσιους χώρους χωρίς οδηγούς όδευσης για άτομα με οπτική αναπηρία. Αυτές οι τριτοκοσμικές εικόνες θίγουν τον πολιτισμό μας και θεωρούνται για τον σύγχρονο άνθρωπο ζητήματα πολύ σημαντικότερα από το εάν έχει μία πόλη ωραίες καφετέριες, μπαράκια, κλαμπ και ταβέρνες. Δημιουργούν αναπόφευκτα έναν αρνητικό σχολιασμό με επιπτώσεις μελλοντικά και στον τουρισμό μας.
Συμπερασματικά, η απάθεια και η κοινωνική – ή κρατική – αδιαφορία αποτελεί αντιαναπτυξιακή αντίληψη στον πολιτισμένο και ανεπτυγμένο κόσμο. Οι υποδομές Προσβασιμότητας και Συμπερίληψης αποτελούν προϋπόθεση για να αποκτήσει η χώρα μας και η Θεσσαλονίκη ένα πρόσωπο πιο ανθρώπινο και ένα προφίλ εφάμιλλο της τεράστιας πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Έτσι, θα ξεφύγουμε και από λογικές “βαλκανικής υποκουλτούρας”, κοιτάζοντας με αισιοδοξία στο μέλλον…